Oratoria

Llámase oratoria al arte de falar en públicu,^[1] xeneralmente con elocuencia. De segundes, ye tamién un xéneru lliterariu formáu pol discursu, l'arenga, la disertación, el sermón, el panexíricu, ente otres varies.

Esti segundu sentíu más ampliu aplicar a tolos procesos lliterarios que tán plantegaos o espresaos cola mesma finalidá y con propósitu persuasivo. Esta finalidá de persuadir al destinatario ye la qu'estrema la oratoria d'otros procesos comunicativos orales. De la mesma que la finalidá de la didáctica ye enseñar y la de la poética allantar, lo que pretende la oratoria ye convencer de daqué. La persuasión consiste en que coles razones qu'unu espresa oralmente induzse, mueve o obliga a otru a creer o faer una cosa. Agora bien, nun ye la so única finalidá. El propósitu de la oratoria pública puede dir dende tresmitir información a motivar a la xente por qu'actúe, o a cencielles rellatar una historia. Los bonos oradores tendríen de ser capaces de camudar les emociones de los sos oyentes y non yá informalos. La oratoria puede ser una poderosa ferramienta que s'usa pa propósitos tales como la motivación, influencia, persuasión, información, traducción o simple entretenimientu.

1. ↑ Academia de la Llingua Asturiana (2000), «Oratoria», Uviéu: KRK ediciones, ISBN 84-8168-208-x, http://www.academiadelallingua.com/diccionariu/index.php?pallabra=Oratoria